GRUBY NA ZMYWAKU.
Gruby na zmywaku.
Nigdy nie byłem wielkim fanem wyjeżdżania za granicę w celach stricte zarobkowych. Podczas, jak zdawać by się mogło, największej fali migracji rodaków za hajsem, czyli na przełomie ostatniego milenium, ja postawiłem na edukację i wymarzoną pracę w demokratycznym i wolnym kraju. Zawsze wierzyłem, że zdając maturę i kończąc studia, bez najmniejszych problemów znajdzie się intratną pracę, która pozwoli na bezstresowe życie i spokojną śmierć. Osobiście będzie mnie stać na nowe Jordany zamiast „adibasów“ z CCC i dębową trumnę zamiast desek z najniższej jakości drewna. Nie wspomnę o rodzinnych wakacjach, na które będę jeździł własnym, pięcioletnim samochodem (Seicento w gazie, to nie jest samochód). Jako zwolennik paternalistycznego państwa, zawsze uważałem, że to właśnie kraj naszego urodzenia jest odpowiedzialny za opiekę swoich obywateli. To właśnie od państwa, w dużej mierze, zależny jest nasz status społeczno-ekonomiczny. Oczywiście trochę musimy dać od nas samych, ale żeby łapać grube ryby, trzeba mieć odpowiedni sprzęt!
I tak, po trzydziestu latach od rozpoczęcia tranzycji, czyli przejścia z jednego systemu w drugi, przyszedł czas na małe podsumowanie naszego kraju. Tranzycji, której mogłoby się zdawać, końca ni chu...hu, nie widać! Jednak, żeby łatwo nie było, ów łagodne przejście zalewała woda z kamieniami, gruzem i toną mułu! Czy faktycznie poradziliśmy sobie z wolnością w demokratycznym kapitalizmie? Czy może nadal jesteśmy w czarnej dupie? Czy nasze, wybierane w demokratyczny sposób rządy, pomogły nam w osiągnięciu dostatniej i spokojnej egzystencji? Zaraz się dowiecie, jak to wygląda w moim obiektywie. Jeżeli spodziewacie się kolorowej laurki dla naszego kraju, to zastanówcie się czy na pewno chcecie czytać to dalej.
Nigdy nie byłem wielkim fanem wyjeżdżania za granicę w celach stricte zarobkowych. Podczas, jak zdawać by się mogło, największej fali migracji rodaków za hajsem, czyli na przełomie ostatniego milenium, ja postawiłem na edukację i wymarzoną pracę w demokratycznym i wolnym kraju. Zawsze wierzyłem, że zdając maturę i kończąc studia, bez najmniejszych problemów znajdzie się intratną pracę, która pozwoli na bezstresowe życie i spokojną śmierć. Osobiście będzie mnie stać na nowe Jordany zamiast „adibasów“ z CCC i dębową trumnę zamiast desek z najniższej jakości drewna. Nie wspomnę o rodzinnych wakacjach, na które będę jeździł własnym, pięcioletnim samochodem (Seicento w gazie, to nie jest samochód). Jako zwolennik paternalistycznego państwa, zawsze uważałem, że to właśnie kraj naszego urodzenia jest odpowiedzialny za opiekę swoich obywateli. To właśnie od państwa, w dużej mierze, zależny jest nasz status społeczno-ekonomiczny. Oczywiście trochę musimy dać od nas samych, ale żeby łapać grube ryby, trzeba mieć odpowiedni sprzęt!
I tak, po trzydziestu latach od rozpoczęcia tranzycji, czyli przejścia z jednego systemu w drugi, przyszedł czas na małe podsumowanie naszego kraju. Tranzycji, której mogłoby się zdawać, końca ni chu...hu, nie widać! Jednak, żeby łatwo nie było, ów łagodne przejście zalewała woda z kamieniami, gruzem i toną mułu! Czy faktycznie poradziliśmy sobie z wolnością w demokratycznym kapitalizmie? Czy może nadal jesteśmy w czarnej dupie? Czy nasze, wybierane w demokratyczny sposób rządy, pomogły nam w osiągnięciu dostatniej i spokojnej egzystencji? Zaraz się dowiecie, jak to wygląda w moim obiektywie. Jeżeli spodziewacie się kolorowej laurki dla naszego kraju, to zastanówcie się czy na pewno chcecie czytać to dalej.
Totalitaryzm, który wtargnął z buta po czterdziestym
piątym, przybierał różne formy politycznego reżimu. Z kart historii i ludzkich relacji,
możemy się dowiedzieć, że momentami było naprawdę ciężko. Totalna inwigilacja i
brak swobodnego dostępu do potrzeb (niekoniecznie) wyższego rzędu, powodował
ogólnospołeczny sprzeciw. Z autopsji, jako rocznik „osiemtrzy“, pamiętam stanie
(a dokładniej siedzenie w wypasionym wózeczku, prosto z RFN) w długiej kolejce
i metalowe, ciężkie koszyki w sklepie Społem z ograniczonym wyborem produktów.
Z sentymentem wspominam Pewex, do którego zabierała mnie Mama, żebym mógł
popatrzeć na klocki Lego i Levisy. Jako syn pielęgniarki i nauczyciela, tylko
na tyle było nas stać. Dobrze też pamiętam przywiezione przez Ojca zabawki z
Czechosłowacji. Zdalnie sterowany „Duży Fiat” - dla mnie i duży misio - dla
starszej siostry. Reszta zabawek w postaci strzykawek, igieł, kroplówek,
bandaży etc., pochodziła z „zakładu pracy“ Mamy, czyli szpitala.
Wspomniany,
siostrzany misio, niczym niezadowolony opozycjonista ówczesnej władzy, jako
jeden z nielicznych w naszej rodzinie, bardzo źle wspomina słusznie minione
czasy. W związku z tym, że samochodzik szybko mi się znudził z uwagi na
ograniczony dostęp do baterii, a sprzęt medyczny był pod ręką, pluszak z
podziemia miał naprawdę przejebane (powiedzieć, że nie miał lekko, to jak nic nie
powiedzieć). Pod przymusem władzy, czyli mnie we własnej osobie, musiał zostać
poddany różnego rodzaju zabiegom i operacjom. Nie obyło się również bez rehabilitacji
kończyn po złamaniach otwartych z dodatkowym przemieszczeniem. I tak, z podłączonymi
kroplówkami, dziurami od igieł i temblakiem na ręku, został pierwszą i
ostatnią, rodzinną ofiarą, polityki społeczno-gospodarczej ówczesnego systemu.
Poza okaleczonym pluszakiem, w zasadzie, obyło się bez reżimowych ofiar. Noooo,
może poza wujkiem, któremu zamknęli „pegieer“ i musiał przekwalifikować się na
ochroniarza, bo nie było komu pustostanu pilnować.
Spośród wielu przytaczanych wspomnień, było trochę strachu
w osiemdziesiątym pierwszym (celowo pomijam inne ważne, społeczne zrywy takie
jak Poznań ’56 czy pomorze ’70, ze względu na ich lokalny charakter). Powiało
grozą w postaci czołgów na ulicach i kilkudziesięcioma ofiarami. Niewzruszony
naród, zdawał się po tym krzyczeć, „to tylko lekkie draśnięcie“! Niczym Czarny
Rycerz z Monty Pythona, po utracie w walce ręki, podczas blokowania przejścia
przez rzekę... Słusznie czy nie, kogo to teraz obchodzi? Albo szerzej... Jakie
ma to teraz znaczenie, czy ktoś stał po słusznej stronie, czy współpracował z
tym czy tamtym. Jaki ma to wpływ na kreowanie naszego rozwoju w obecnych czasach?
No, moim zdaniem kurwa żaden. (Typowo polskie zastosowanie, znanego na całym
świecie wulgaryzmu jako przecinek. Zawsze chciałem to zrobić). Można wspominać,
ale po co od razu rozgrzebywać? Ciągłe deliberowanie nad historią, totalnie
niczego nie zmieni! Zamiast tego można by się skupić na planowaniu lepszej
przyszłości, a pieniądze wydawane na historyczne obchody lub nowe pomniki zasłużonych
osób, inwestować przykładowo w nowoczesną technologię, czy naukę etyki w szkołach,
gdyż stajemy się hermetycznym, nacjonalistycznym i pełnym zawiści, narodem! Coś
ewidentnie poszło nie tak jak powinno. Nie raz słyszałem, że „za komuny było
lepiej”. Na początku, jako dziecko nie wiedziałem jak ktoś może tak pieprzyć,
skoro wtedy nie było niczego, a teraz jest wszystko! Później dopiero
zrozumiałem, że w tym powiedzeniu w ogóle nie chodzi o wymiar materialny.
Z
rozmów, przeprowadzonych głównie z moją rodzicielką, ale i nie tylko, można
dostrzec coś zupełnie innego. Coś, co teraz mogłoby się zdawać, miało zupełnie
inny wymiar. Coś, czego na próżno szukać w dzisiejszych wspólnotach czy
zwykłych, codziennych, międzyludzkich relacjach. Czasami pojawia się, w trudnych
dla narodu momentach. Wówczas, emanuje od nas bezinteresowna pomoc, budująca
społeczny monolit oraz wzajemne wsparcie i szacunek dla każdego obywatela. Jednak
więcej o tym nieco później.
Tymczasem nadchodzi wymarzona demokracja i oczekiwana, gospodarczo-społeczna wolność. Pojawiają się pierwsze najki w obuwniczym i snikersy w kiosku z gazetami. Na wyciągnięcie ręki są kolorowe telewizory, automaty piorące i drzwi antywłamaniowe w promocji. Ekskluzywny Pewex, przebranżowił się w sklep, gdzie możesz kupić krem na dzień, na noc, do góry, do dołu, pod pachy, lewa, prawa strona... Jest wszystko! Tylko, kogo na to stać? Jedynie nieliczni potrafili się odnaleźć w „nowych czasach“. Większość społeczeństwa ledwo wiąże koniec z końcem, wyszukując najtańszych, a co za tym idzie, najniższej jakości produktów. Od tekturowego papieru toaletowego, po samochody z podobnego surowca. Pojawia się sąsiedzka zawiść, kombinatorstwo i dążenie, ponad wszystko, do celu. Klasa średnia przestała istnieć. Byli biedni, w chuj biedni i Ci, których było stać na błyskotki i prywatne lekcje angielskiego. Już w podstawówce dało się zauważyć wyraźną stratyfikację społeczną. Jak ktoś miał hajs, był kimś! Niestety, nie były to dzieci pielęgniarek i nauczycieli. Dodatkowo, nam wszystkim, jak mantrę powtarzano, że jak olejemy naukę, to będziemy kopać rowy i zostaniemy... nikim! Turbo bzdura! Po dwudziestu latach od tej Waszej przepowiedni, „Wiesiu” po podstawówce, który pracuje na budowie, bo nauczył się (na wagarach) układać płytki, zarabia dwa razy tyle, co nauczyciel po dwóch fakultetach. Ta cała, Wasza przepowiednia… Nostaradamusami raczej nie będziecie.
Tymczasem nadchodzi wymarzona demokracja i oczekiwana, gospodarczo-społeczna wolność. Pojawiają się pierwsze najki w obuwniczym i snikersy w kiosku z gazetami. Na wyciągnięcie ręki są kolorowe telewizory, automaty piorące i drzwi antywłamaniowe w promocji. Ekskluzywny Pewex, przebranżowił się w sklep, gdzie możesz kupić krem na dzień, na noc, do góry, do dołu, pod pachy, lewa, prawa strona... Jest wszystko! Tylko, kogo na to stać? Jedynie nieliczni potrafili się odnaleźć w „nowych czasach“. Większość społeczeństwa ledwo wiąże koniec z końcem, wyszukując najtańszych, a co za tym idzie, najniższej jakości produktów. Od tekturowego papieru toaletowego, po samochody z podobnego surowca. Pojawia się sąsiedzka zawiść, kombinatorstwo i dążenie, ponad wszystko, do celu. Klasa średnia przestała istnieć. Byli biedni, w chuj biedni i Ci, których było stać na błyskotki i prywatne lekcje angielskiego. Już w podstawówce dało się zauważyć wyraźną stratyfikację społeczną. Jak ktoś miał hajs, był kimś! Niestety, nie były to dzieci pielęgniarek i nauczycieli. Dodatkowo, nam wszystkim, jak mantrę powtarzano, że jak olejemy naukę, to będziemy kopać rowy i zostaniemy... nikim! Turbo bzdura! Po dwudziestu latach od tej Waszej przepowiedni, „Wiesiu” po podstawówce, który pracuje na budowie, bo nauczył się (na wagarach) układać płytki, zarabia dwa razy tyle, co nauczyciel po dwóch fakultetach. Ta cała, Wasza przepowiednia… Nostaradamusami raczej nie będziecie.
I tak, zagrożony
widmem machania łopatą, a jednocześnie mając na uwadze doświadczenie w branży
medycznej (misio może potwierdzić) postanowiłem, że będę lekarzem. Niestety,
szybko wybito mi ten pomysł z głowy i zaraz po podstawówce poszedłem do
Technikum Samochodowego...Dopiero później poskładałem sobie fakty i domyśliłem
się, że chodziło o nauczenie mnie reperacji pojazdów samochodowych ojca, bo
zaprzyjaźniony mechanik wraz z przypływem aut zza zachodniej granicy, ma coraz
więcej roboty, nie wspominając o wątrobie do kompleksowej regeneracji. W
„samochodówce”, bardzo szybko uświadomiłem sobie, że uwalone smarem ręce, to
nie moja bajka. Na szczęście, z pomocą nadeszła wychowawczyni-polonistka, która
szybko odkryła moje humanistyczne skille. I tak, przystępując do matury planowałem
studia dziennikarskie. W tym samym czasie rozpoczęły się pierwsze, grupowe
pielgrzymki za kasą. Modne były wyspy zjednoczonego królestwa, kraje Beneluxu,
niezniszczalne Niemcy i trochę mniej południowe słońce. Trochę mniej, chyba tylko
dlatego, że odległość całkiem spora i mentalność nieco bardziej pozytywna… Ja,
w nadziei na zdobycie odpowiedniego wykształcenia a w konsekwencji wymarzonej
pracy z wynagrodzeniem porównywalnym do zagranicznych zarobków, postanowiłem
zostać w moim ukochanym kraju. I to był kurwa błąd ( tym razem, ów światowe
słowo, zastosowane dla wzmocnienia wypowiedzi)!
Zaczynając studenckie życie od razu wiedziałem, że będę musiał sam zarabiać na swoje utrzymanie. Wynagrodzenie pielęgniarki starczyło na zakup słoików i przygotowanie dla mnie przetworów „na wynos”. Ojciec się obraził… chyba chodziło o te nienaprawione auta… Wobec tego, zaraz po odebraniu indeksu, pojechałem odebrać ciuchy do pracy w firmie ochroniarskiej „Ranger”. Za zadanie, miałem pilnować osiedla, nowo powstałych szeregowców, przed intruzami z zewnątrz, czającymi się na zawartość piwnic i mieszkań tej „arystokracji”. Zadanie poważne – wynagrodzenie minimalne, czyli 680 zł netto. Dla porównania dodam, że wynajem kawalerki w kamienicy, z dziurawymi oknami i piecem kaflowym w jedynym pokoju, to koszt sześciu stów. Nie trzeba być geniuszem, żeby zauważyć, że zarobki są nieadekwatne do podstawowych potrzeb! To ma być to opiekuńcze państwo? Z upływem lat, wcale nie było lepiej. Po pracy w ochronie, zatrudniłem się przy tworzeniu „ogrodów marzeń”. Gdy nadchodziła zima i roboty na zewnątrz, było jak na lekarstwo, rozkładałem wodę w jednym z supermarketów (dzięki uprzejmości kolegi, pozdro Roki!). Żeby jednak ukończyć studia, musiałem odbyć praktykę w mediach. Chwilowo wróciłem do swojego rodzinnego miasta i udało mi się zatrudnić w lokalnym „szmatławcu”. Nie był to szczyt moich marzeń, ale dzięki temu mogłem podszkolić dziennikarską praktykę i pisarski warsztat. Po trzech miesiącach, charytatywnej pracy, dostałem dziennikarską umowę. Umowę kurwa zlecenie – 700 zł netto! Szału nie było, ale mówili do mnie „Panie Redaktorze”, czyli plus 10 do zajebistości. Po kilku miesiącach pisania gniotów i produkowania sponsorowanych dodatków, naczelnej spóźniał się okres i zostałem wyj…rzucony. Redaktorka postanowiła się mnie pozbyć, bez podania jakiegokolwiek powodu. Nadzieją był powrót do studenckiej metropolii i znalezienie pracy w upragnionych mediach. Dyplom był, praktyka była, chęci i początki dziennikarskiego pazura, obecne. Bez żadnych znajomości, aplikowałem po różnych gazetach, radiach, telewizjach…dajcie mi, chociaż pisanie ulotek do „kałflandu”! Nic z tych rzeczy. Może gdybym miał na nazwisko Kapuściński albo chociaż jakiś Lis byłby moim wujkiem….No, nic podobnego… Miałem nazwisko nauczyciela włefu. Po miesiącu intensywnych poszukiwań, skończyły się oszczędności i wisiało nade mną, widmo powrotu na „garnuszek Mamy”. Mimo tego, że perspektywa całkiem wygodna, to jednak nie do tego w życiu dążyłem. Brak odzewu z wymarzonych mediów, zmusił mnie do poszukiwania czegokolwiek, byle zostać w tym mieście cudów. Strach przed korzystaniem z maminej zastawy był tak duży, że zatrudniłem się przy… myciu okien na budowie. Dodam tylko, że był listopad i brak prądu na placu, zmuszał nas do mycia zimna wodą, która zamarzała po minucie. Na szczęście w końcu, pojawił się progres finansowy i dziesięć złotych (na rękę) za godzinę, przekonało mnie do pozostania w tej firmie. Przez okrągły rok przecierałem szlaki przy sprzątaniu. Poznawałem sprzęt, technologię i odpowiednie zastosowanie poszczególnych środków chemicznych. Po tym okresie, okazało się, że „moja firma” poszukuje specjalisty ds. marketingu do filii w dużym mieście. Złożyłem aplikację i bez większych problemów, otrzymałem wyczekiwane stanowisko. Nadal nie było mnie stać na rodzinny samochód, ale po pierwsze: nie miałem rodziny, po drugie: do stanowiska przypisany był służbowy… czerwony, Fiat Seicento (to tylko zbieg okoliczności), na szczęście nie miał gazu i był w wersji sport (to nie jest żart)! Podpisany pięcioletni kontrakt, nie pozwalał na zakup mieszkania, ale dawał dużą satysfakcję z pracy i byłem Panem z marketingu. Szał! Pod koniec mojej zakontraktowanej umowy, gdzie i tak notabene było mnie stać tylko na zakup garażu dla własnego pojazdu widmo, zacząłem negocjować przyszłe warunki. Zaproponowano mi kolejne pięć lat i podwyżkę w wysokości… dwustu złotych (wstawiłbym ulubiony, słowny przecinek po słowie „dwustu”, ale zostawię sobie trochę na później i sami sobie wstawcie. Jeszcze raz przeczytajcie to zdanie z odpowiednim przecinkiem i później pomińcie, co w nawiasie)! Po sześciu latach, całkiem owocnej współpracy, dostałem brudnym mopem w ryj. Zbiegło się to w czasie z pierwszymi powrotami znajomych zza granicy. Budowane przez nich jednorodzinne domy, samochody z salonu i widok szczęśliwych twarzy, dawał wiele do myślenia. Jak to jest możliwe, że zakręcanie słoików w Anglii, daje ci pięć razy więcej hajsu niż posada „marketingowca” w Polsce? Ej, rządzie! To, jest ta wasza droga dla zapewnienia dostatku swoim obywatelom? To jest jakiś żart! Może i droga, ale bardziej leśna przecinka niż wysokiej jakości asfalt! Tym razem nie dałem się zrobić w jajo. Podziękowałem za wspaniałą posadę i postanowiłem wyjechać za granicę.
Mój wybór padł na Skandynawie, ponieważ miałem tam rodzinne koneksje i wizytując je od czasu do czasu, podobał mi się panujący tam mentalny spokój. Oczywiście tamtejsze zarobki były również sporym argumentem „za”, ale komfort finansowy, to nie wszystko. Był tylko jeden mały problem. Poziom języków obcych w mojej edukacyjnej drodze, był bardzo kiepski, żeby nie powiedzieć żaden. Po angielsku znałem brzydkie słowa z amerykańskich piosenek, po ichniemu władałem tylko Hi, czyli koleżeńskim powitaniem. W związku z tym, nie miałem dużego wyboru, co do charakteru zatrudnienia. Szukałem czegokolwiek. Selekcja była pomiędzy robotą na budowie jako pomocnik, a operatorem maszyny myjąco suszącej… (potocznie zwany zmywak). Jako, że dready pod kaskiem, to ciężka sprawa a praca operatora naczyń była pod dachem, długo się nie zastanawiałem. Może stawka trochę niższa, ale porównując wcześniejsze zarobki, to było jak szczęśliwy los wygrany na loterii. Czaicie? Praca na zmywaku bez znajomości języka była płatna niczym posada burmistrza w trzydziestotysięcznym miasteczku. Chapeau bas dla rządu ( czapki z głów)! I tak, zaczęła się moja przygoda ze zmywakiem. Lekko nie było. Zapierdalałem nocami i za dnia czasami. Zmywałem naczynia, czyściłem przypalone garnki. Od czasu do czasu dostawałem resztkami jedzenia w twarz. Czasami czułem się jak ścierwo. Co ja tu właściwie robię? I wtedy przypominałem sobie fragment z filmu „American Beauty”. Jak Kevin Speacy rzuca pracę w „kopro” i aplikuje do pracy w mc’donald’s na składanie bułek do kupy; babeczka czyta cv i mówi, że nie potrzebują menadżera, szukają kogoś do składania.... ! Ja chcę to robić! Żadnej odpowiedzialności, żadnych sztucznych biznesowych spotkań, naszpikowanych grą aktorską i różnymi technikami marketingowymi czy socjo-psycho-pedago-logią. …dajcie mi te bułki! U mnie było bardzo podobnie.
Wszystkie wątpliwości znikały, wraz z pojawianiem się wypłat za tą gównianą robotę. Doceniałem to, że nie muszę dużo myśleć i było mnie stać na pierwsze porządne auto, nie wspomnę o świecących jordankach. Za najbardziej wyszydzaną pracę, było mnie stać na prawie „wszystko”. Niech żyje zmywak! Pomimo skrawków jedzenia na ciele, cieszyłem się z tego, że teraz w spokoju mogę składać myśli i planować dalsze ruchy. Mój wewnętrzny zen i osobista kontemplacja były czasami zakłócane toksycznymi ludźmi, którzy próbowali pokazać mi, gdzie jest moje miejsce. I znowu cała frustracja mijała, wraz z otrzymaniem wynagrodzenia na konto. Nie sądziłem, że życie jest takie proste. Polecam osobiście.
Minęło parę lat. Już miałem wracać i witać się z gąską. Trzydzieści wiosen to chyba wystarczający okres, żeby uporządkować państwo pod względem gospodarczym i społecznym. Rządzili tamci, siamci i ci jeszcze inni. Pewnie zdążyli poprawić jakość życia, tym bardziej, że predyspozycje były spore. Skoro za PRL-u produkowaliśmy samochody to pewnie teraz, wypuszczamy nowiuśkie promy kosmiczne w kolorze: „kość słoniowa”. Chyba będzie spoko. Pojechałem przetrzeć szlaki…
Zarobki się podniosły, koszty życia jeszcze bardziej. Pracy jest sporo, ale na budowie i w warsztatach mechanicznych, bo fachowcy zapomnieli wrócić zza granicy. Jak chcesz otworzyć firmę , to nawet jak nie zarabiasz, musisz płacić, bo masz firmę. Nepotyzm ma się świetnie. Jak nie masz znajomości albo chociaż kasy, nic nie załatwisz. Społeczeństwo? Podzielone w każdym względzie. Jedni chcą być wolni inni zniewoleni. Jak wyglądasz inaczej, to pewnie jesteś jakimś gejem, albo jeszcze gorzej – homo sapiens sapiens! Skandal! Bardziej bulwersują marsze z gumowymi fallusami niż faszystowskimi flagami. Publiczna telewizja stała się rządową propagandą. Jak masz więcej niż sąsiad, to zapomnij o przyjaznym uśmiechu. Jutro będziesz miał mniej, już on o to zadba. Gdyby tego było mało, patriotyzm mylony jest z nacjonalizmem. Państwo zabiera biednym i dokłada bogatym. Jakby Robin Hooda na VHS, oglądali od tyłu (mógłbym wymieniać tak bez końca). I tak od trzech dekad. Czas się zatrzymał. Tylko seicento zmieniło się na elektryka i tylko jedno pozostaje niezmienne: „gdzie dwóch Polaków tam trzy opinie”. Co tam się kurwa dzieje? To jest ta demokracja oparta na politycznym pluralizmie, która miała nas doprowadzić do narodowego dobrobytu? To ja, osobiście wolę powrót do produkcji tych Nysek i Junaków. Nie wspomnę już o ludziach, którzy pomagali sobie bezinteresownie albo za kiełbasę i boczek. Tymczasem, jak za Norwida: „… naród wspaniały, społeczeństwo żadne”.
Moje marzenia o opiekuńczym i przyjaznym państwie jak psu w dupę! Nic tu po mnie. Zawijam się z powrotem zmywać naczynia. Muszą być czyste i lśniące przed nadejściem gości. Dokoła otaczają mnie Himalaje normalności i spokoju. I myślę sobie – jak to jest, że pracując za granicą, na zmywaku, budowie czy patroszeniu dorszy stać cię na normalne życie. Pracując w Polsce, bez biznesowych koneksji, stać cię na kupno garażu, albo działki pod uprawę ogórków! I jeszcze ludzie się na ciebie wrogo patrzą bo uśmiechnięty idziesz ulicą… Proszę to natychmiast wyłączyć! Halo? Jest tam ktoś? Przestańcie się bawić tymi guzikami…!
Zaczynając studenckie życie od razu wiedziałem, że będę musiał sam zarabiać na swoje utrzymanie. Wynagrodzenie pielęgniarki starczyło na zakup słoików i przygotowanie dla mnie przetworów „na wynos”. Ojciec się obraził… chyba chodziło o te nienaprawione auta… Wobec tego, zaraz po odebraniu indeksu, pojechałem odebrać ciuchy do pracy w firmie ochroniarskiej „Ranger”. Za zadanie, miałem pilnować osiedla, nowo powstałych szeregowców, przed intruzami z zewnątrz, czającymi się na zawartość piwnic i mieszkań tej „arystokracji”. Zadanie poważne – wynagrodzenie minimalne, czyli 680 zł netto. Dla porównania dodam, że wynajem kawalerki w kamienicy, z dziurawymi oknami i piecem kaflowym w jedynym pokoju, to koszt sześciu stów. Nie trzeba być geniuszem, żeby zauważyć, że zarobki są nieadekwatne do podstawowych potrzeb! To ma być to opiekuńcze państwo? Z upływem lat, wcale nie było lepiej. Po pracy w ochronie, zatrudniłem się przy tworzeniu „ogrodów marzeń”. Gdy nadchodziła zima i roboty na zewnątrz, było jak na lekarstwo, rozkładałem wodę w jednym z supermarketów (dzięki uprzejmości kolegi, pozdro Roki!). Żeby jednak ukończyć studia, musiałem odbyć praktykę w mediach. Chwilowo wróciłem do swojego rodzinnego miasta i udało mi się zatrudnić w lokalnym „szmatławcu”. Nie był to szczyt moich marzeń, ale dzięki temu mogłem podszkolić dziennikarską praktykę i pisarski warsztat. Po trzech miesiącach, charytatywnej pracy, dostałem dziennikarską umowę. Umowę kurwa zlecenie – 700 zł netto! Szału nie było, ale mówili do mnie „Panie Redaktorze”, czyli plus 10 do zajebistości. Po kilku miesiącach pisania gniotów i produkowania sponsorowanych dodatków, naczelnej spóźniał się okres i zostałem wyj…rzucony. Redaktorka postanowiła się mnie pozbyć, bez podania jakiegokolwiek powodu. Nadzieją był powrót do studenckiej metropolii i znalezienie pracy w upragnionych mediach. Dyplom był, praktyka była, chęci i początki dziennikarskiego pazura, obecne. Bez żadnych znajomości, aplikowałem po różnych gazetach, radiach, telewizjach…dajcie mi, chociaż pisanie ulotek do „kałflandu”! Nic z tych rzeczy. Może gdybym miał na nazwisko Kapuściński albo chociaż jakiś Lis byłby moim wujkiem….No, nic podobnego… Miałem nazwisko nauczyciela włefu. Po miesiącu intensywnych poszukiwań, skończyły się oszczędności i wisiało nade mną, widmo powrotu na „garnuszek Mamy”. Mimo tego, że perspektywa całkiem wygodna, to jednak nie do tego w życiu dążyłem. Brak odzewu z wymarzonych mediów, zmusił mnie do poszukiwania czegokolwiek, byle zostać w tym mieście cudów. Strach przed korzystaniem z maminej zastawy był tak duży, że zatrudniłem się przy… myciu okien na budowie. Dodam tylko, że był listopad i brak prądu na placu, zmuszał nas do mycia zimna wodą, która zamarzała po minucie. Na szczęście w końcu, pojawił się progres finansowy i dziesięć złotych (na rękę) za godzinę, przekonało mnie do pozostania w tej firmie. Przez okrągły rok przecierałem szlaki przy sprzątaniu. Poznawałem sprzęt, technologię i odpowiednie zastosowanie poszczególnych środków chemicznych. Po tym okresie, okazało się, że „moja firma” poszukuje specjalisty ds. marketingu do filii w dużym mieście. Złożyłem aplikację i bez większych problemów, otrzymałem wyczekiwane stanowisko. Nadal nie było mnie stać na rodzinny samochód, ale po pierwsze: nie miałem rodziny, po drugie: do stanowiska przypisany był służbowy… czerwony, Fiat Seicento (to tylko zbieg okoliczności), na szczęście nie miał gazu i był w wersji sport (to nie jest żart)! Podpisany pięcioletni kontrakt, nie pozwalał na zakup mieszkania, ale dawał dużą satysfakcję z pracy i byłem Panem z marketingu. Szał! Pod koniec mojej zakontraktowanej umowy, gdzie i tak notabene było mnie stać tylko na zakup garażu dla własnego pojazdu widmo, zacząłem negocjować przyszłe warunki. Zaproponowano mi kolejne pięć lat i podwyżkę w wysokości… dwustu złotych (wstawiłbym ulubiony, słowny przecinek po słowie „dwustu”, ale zostawię sobie trochę na później i sami sobie wstawcie. Jeszcze raz przeczytajcie to zdanie z odpowiednim przecinkiem i później pomińcie, co w nawiasie)! Po sześciu latach, całkiem owocnej współpracy, dostałem brudnym mopem w ryj. Zbiegło się to w czasie z pierwszymi powrotami znajomych zza granicy. Budowane przez nich jednorodzinne domy, samochody z salonu i widok szczęśliwych twarzy, dawał wiele do myślenia. Jak to jest możliwe, że zakręcanie słoików w Anglii, daje ci pięć razy więcej hajsu niż posada „marketingowca” w Polsce? Ej, rządzie! To, jest ta wasza droga dla zapewnienia dostatku swoim obywatelom? To jest jakiś żart! Może i droga, ale bardziej leśna przecinka niż wysokiej jakości asfalt! Tym razem nie dałem się zrobić w jajo. Podziękowałem za wspaniałą posadę i postanowiłem wyjechać za granicę.
Mój wybór padł na Skandynawie, ponieważ miałem tam rodzinne koneksje i wizytując je od czasu do czasu, podobał mi się panujący tam mentalny spokój. Oczywiście tamtejsze zarobki były również sporym argumentem „za”, ale komfort finansowy, to nie wszystko. Był tylko jeden mały problem. Poziom języków obcych w mojej edukacyjnej drodze, był bardzo kiepski, żeby nie powiedzieć żaden. Po angielsku znałem brzydkie słowa z amerykańskich piosenek, po ichniemu władałem tylko Hi, czyli koleżeńskim powitaniem. W związku z tym, nie miałem dużego wyboru, co do charakteru zatrudnienia. Szukałem czegokolwiek. Selekcja była pomiędzy robotą na budowie jako pomocnik, a operatorem maszyny myjąco suszącej… (potocznie zwany zmywak). Jako, że dready pod kaskiem, to ciężka sprawa a praca operatora naczyń była pod dachem, długo się nie zastanawiałem. Może stawka trochę niższa, ale porównując wcześniejsze zarobki, to było jak szczęśliwy los wygrany na loterii. Czaicie? Praca na zmywaku bez znajomości języka była płatna niczym posada burmistrza w trzydziestotysięcznym miasteczku. Chapeau bas dla rządu ( czapki z głów)! I tak, zaczęła się moja przygoda ze zmywakiem. Lekko nie było. Zapierdalałem nocami i za dnia czasami. Zmywałem naczynia, czyściłem przypalone garnki. Od czasu do czasu dostawałem resztkami jedzenia w twarz. Czasami czułem się jak ścierwo. Co ja tu właściwie robię? I wtedy przypominałem sobie fragment z filmu „American Beauty”. Jak Kevin Speacy rzuca pracę w „kopro” i aplikuje do pracy w mc’donald’s na składanie bułek do kupy; babeczka czyta cv i mówi, że nie potrzebują menadżera, szukają kogoś do składania.... ! Ja chcę to robić! Żadnej odpowiedzialności, żadnych sztucznych biznesowych spotkań, naszpikowanych grą aktorską i różnymi technikami marketingowymi czy socjo-psycho-pedago-logią. …dajcie mi te bułki! U mnie było bardzo podobnie.
Wszystkie wątpliwości znikały, wraz z pojawianiem się wypłat za tą gównianą robotę. Doceniałem to, że nie muszę dużo myśleć i było mnie stać na pierwsze porządne auto, nie wspomnę o świecących jordankach. Za najbardziej wyszydzaną pracę, było mnie stać na prawie „wszystko”. Niech żyje zmywak! Pomimo skrawków jedzenia na ciele, cieszyłem się z tego, że teraz w spokoju mogę składać myśli i planować dalsze ruchy. Mój wewnętrzny zen i osobista kontemplacja były czasami zakłócane toksycznymi ludźmi, którzy próbowali pokazać mi, gdzie jest moje miejsce. I znowu cała frustracja mijała, wraz z otrzymaniem wynagrodzenia na konto. Nie sądziłem, że życie jest takie proste. Polecam osobiście.
Minęło parę lat. Już miałem wracać i witać się z gąską. Trzydzieści wiosen to chyba wystarczający okres, żeby uporządkować państwo pod względem gospodarczym i społecznym. Rządzili tamci, siamci i ci jeszcze inni. Pewnie zdążyli poprawić jakość życia, tym bardziej, że predyspozycje były spore. Skoro za PRL-u produkowaliśmy samochody to pewnie teraz, wypuszczamy nowiuśkie promy kosmiczne w kolorze: „kość słoniowa”. Chyba będzie spoko. Pojechałem przetrzeć szlaki…
Zarobki się podniosły, koszty życia jeszcze bardziej. Pracy jest sporo, ale na budowie i w warsztatach mechanicznych, bo fachowcy zapomnieli wrócić zza granicy. Jak chcesz otworzyć firmę , to nawet jak nie zarabiasz, musisz płacić, bo masz firmę. Nepotyzm ma się świetnie. Jak nie masz znajomości albo chociaż kasy, nic nie załatwisz. Społeczeństwo? Podzielone w każdym względzie. Jedni chcą być wolni inni zniewoleni. Jak wyglądasz inaczej, to pewnie jesteś jakimś gejem, albo jeszcze gorzej – homo sapiens sapiens! Skandal! Bardziej bulwersują marsze z gumowymi fallusami niż faszystowskimi flagami. Publiczna telewizja stała się rządową propagandą. Jak masz więcej niż sąsiad, to zapomnij o przyjaznym uśmiechu. Jutro będziesz miał mniej, już on o to zadba. Gdyby tego było mało, patriotyzm mylony jest z nacjonalizmem. Państwo zabiera biednym i dokłada bogatym. Jakby Robin Hooda na VHS, oglądali od tyłu (mógłbym wymieniać tak bez końca). I tak od trzech dekad. Czas się zatrzymał. Tylko seicento zmieniło się na elektryka i tylko jedno pozostaje niezmienne: „gdzie dwóch Polaków tam trzy opinie”. Co tam się kurwa dzieje? To jest ta demokracja oparta na politycznym pluralizmie, która miała nas doprowadzić do narodowego dobrobytu? To ja, osobiście wolę powrót do produkcji tych Nysek i Junaków. Nie wspomnę już o ludziach, którzy pomagali sobie bezinteresownie albo za kiełbasę i boczek. Tymczasem, jak za Norwida: „… naród wspaniały, społeczeństwo żadne”.
Moje marzenia o opiekuńczym i przyjaznym państwie jak psu w dupę! Nic tu po mnie. Zawijam się z powrotem zmywać naczynia. Muszą być czyste i lśniące przed nadejściem gości. Dokoła otaczają mnie Himalaje normalności i spokoju. I myślę sobie – jak to jest, że pracując za granicą, na zmywaku, budowie czy patroszeniu dorszy stać cię na normalne życie. Pracując w Polsce, bez biznesowych koneksji, stać cię na kupno garażu, albo działki pod uprawę ogórków! I jeszcze ludzie się na ciebie wrogo patrzą bo uśmiechnięty idziesz ulicą… Proszę to natychmiast wyłączyć! Halo? Jest tam ktoś? Przestańcie się bawić tymi guzikami…!
Ps. Nie pozdrawiam
jesiennej depresji, deszczu i zmywania naczyń, które przyczyniły się do
lekkiego poślizgu, przy pisaniu tego tekstu.
PIONA!
Komentarze
Prześlij komentarz